Ἡ ἀληθινή συγχώρηση… (Β΄)
Ἀπὸ τὶς
Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*
Δύο
ἄνθρωποι, χριστιανοί μου, ἦλθον μίαν φοράν καί ἐξωμολογήθησαν εἰς ἐμέ, Πέτρος
καί Παῦλος, καί νά ἰδῆτε πῶς τούς ἐδιώρθωσα, καλά ἤ κακά. Σᾶς φανερώνω τήν
καρδίαν μου.
Μοῦ λέγει ὁ Πέτρος: “Πνευματικέ μου, ἀπό τόν καιρόν
ὁπού ἐγεννήθηκα ἕως τώρα, ἐνήστευα, ἐπροσευχόμην πάντοτε, ἔκαμνα ἐλεημοσύνας
εἰς τούς πτωχούς, ἔκτισα μοναστήρια, ναούς καί ἄλλα καλά ἔκαμα. Τόν ἐχθρόν μου
δέν τόν συγχωρῶ’’. Τόν ἀπεφάσισα διά τήν κόλασιν.
Ἔρχεται ὁ Παῦλος καί μοῦ λέγει: “Ἀπό τόν καιρόν ὁπού
ἐγεννήθηκα ποτέ κανένα καλόν δέν ἔκαμα, ἀλλά μάλιστα ἔχω κάμει τόσα φονικά,
ἐπόρνευσα, ἔκλεψα, ἔκαψα ναούς, μοναστήρια· ὅλα τά κακά τά ἔκαμα, μά τόν ἐχθρόν
μου τόν συγχωρῶ’’. Νά ἰδῆτε τί ἔκαμα εἰς αὐτόν. Εὐθύς τόν ἀγκάλιασα καί τόν
ἐφίλησα· τοῦ ἔδωσα τήν ἄδειαν νά μεταλάβῃ. Καλά τούς ἐδιώρθωσα ἤ κακά;
Φυσικά θέλετε νά μέ κατηγορήσετε καί νά μοῦ εἰπῆτε: Ὁ
Πέτρος ὁπού ἔκαμε τόσα καλά, καί διότι δέν ἐσυγχώρησε τόν ἐχθρόν του, διά τόσον
ὀλίγον πρᾶγμα τόν ἀπεφάσισες διά τήν κόλασιν; Καί τόν Παῦλον ὁπού ἔκαμε τόσα
κακά, καί διότι ἐσυγχώρει τούς ἐχθρούς του, τόν ἐσυγχώρησες καί τοῦ ἔδωκες τήν
ἄδειαν νά μεταλάβῃ; Ναί, ἀδελφοί μου, ἔτσι ἔκαμα.
Θέλετε νά καταλάβετε μέ τί ὁμοιάζει ὁ Πέτρος; Καθώς
μέσα εἰς ἑκατό ὀκάδας ἀλεύρι βάνεις ὀλίγον προζύμι καί ἔχει τόσην δύναμιν τό
προζύμι ἐκεῖνο, νά γυρίσῃ καί τάς ἑκατό ὀκάδας τό ζυμάρι καί νά τό κουφίζῃ ὅλο,
ἔτσι εἶναι καί ὅλα τά καλά ἐκεῖνα ὁπού ἔκαμεν ὁ Πέτρος· μέ ἐκείνην τήν ὀλίγην
ἔχθραν, ὁπού δέν ἐσυγχώρησε τόν ἐχθρόν του, τά ἐγύρισε καί τά ἔκαμε φαρμάκι τοῦ
διαβόλου, καί ἔτσι τόν ἀπεφάσισα διά τήν κόλασιν.
Ὁ Παῦλος πάλιν μέ τί ὁμοιάζει; Εἶναι ἕνας σωρός
λιανόξυλα καί βάνεις ἕνα μικρό κερί ἀναμμένον καί καίει ὅλον τόν σωρόν ἐκείνη ἡ
ὀλίγη φλόγα. Ἔτσι εἶναι ὅλα τά ἁμαρτήματα τοῦ Παύλου, ὡσάν τόν σωρόν τά
λιανόξυλα· καί ἡ συγχώρησις ὁπού ἔκαμε τοῦ ἐχθροῦ του εἶναι ὡσάν τό κερί, ὁπού
ἔκαψε ὅλα τά λιανόξυλα, ἤγουν τάς ἁμαρτίας, καί τόν ἀπεφάσισα διά τόν
παράδεισον…
*Ἐκ τῆς Δ΄
Διδαχῆς.