Μυσταγωγῶν
σου, Κύριε…
Ἦχος
πλ. α΄.
Ψάλλουν
οἱ Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Μυσταγωγῶν σου, Κύριε, τοὺς μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων· ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί, οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου λύτρον ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος· ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος.
Μετάφραση:
Θέλοντας, Κύριε, νὰ εἰσαγάγεις τοὺς μαθητές Σου
στὸ μυστήριο (τοῦ σταυρικοῦ θανάτου) Σου, ἔλεγες: Φίλοι μου, προσέχετε! Οὐδεὶς
φόβος ἂς μὴ σᾶς χωρίσει ἀπὸ μένα. Διότι ναὶ μὲν τώρα ἐγὼ θὰ ὑποφέρω Παθήματα, ἀλλ’
αὐτὸ θὰ γίνει γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Νὰ μὴ κλονισθεῖτε λοιπὸν στὴν πίστη σας
πρὸς ἐμὲνα (βλέποντας τὶς ταπεινώσεις καὶ τοὺς ἐξευτελισμοὺς ποὺ θὰ ὑποστῶ),
διότι δὲν ἦλθα στὴ γῆ γιὰ νὰ ὑπηρετηθῶ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπηρετήσω καὶ νὰ προσφέρω τὴν
ζωή μου ὡς λύτρο γιὰ νὰ ἐλευθερωθεῖ ὁ κόσμος (ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ
Διαβόλου). Ἐὰν λοιπὸν σεῖς (σὲ ἀντίθεση πρὸς τὸν κόσμο), εἶσθε πιστοὶ καὶ
πραγματικοὶ φίλοι μου, νὰ μιμεῖσθε ἐμένα. Ὅποιος δηλαδὴ θέλει νὰ εἶναι πρῶτος, ἂς
εἶναι τελευταῖος (ἂς μὴ ἀγαπᾶ δηλαδὴ καὶ ἂς μὴ ἐπιδιώκει τὶς τιμὲς καὶ τὶς
διακρίσεις)· ὁ κύριος ἂς εἶναι (ἁπλὸς καὶ ταπεινὸς) ὅπως ὁ ὑπηρέτης. Μείνατε ἑνωμένοι
πραγματικὰ μαζί μου γιὰ νὰ φέρετε σταφύλια (πνευματικοὺς καρπούς), διότι ἐγὼ εἶμαι
ἡ Ἄμπελος (Κληματαριὰ) ποὺ δίδει (στὰ κλήματα) ζωὴ (καὶ ὅποιος ἀποκοπεῖ ἀπὸ
μένα δὲν καρποφορεῖ, ἀλλὰ ξεραίνεται καὶ πεθαίνει πνευματικά).