Ἡ Βαϊφόρος Ἑορτή

                  Ἡ Βαϊφόρος Ἑορτή

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πώλῳ καθίσας ὁ λόγῳ τείνας πόλον,

Βροτοὺς ἐκζητεῖ λύσαι, τῆς ἀλογίας.

Κατά τήν ἕκτη Κυριακή τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, τήν περιφανῆ καί ὑπέρλαμπρη ἑορτή τῶν Βαΐων πανηγυρίζουμε, διά τούτη τήν ἀκόλουθη αἰτία:

Ἀφοῦ ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε ἐκ τῶν νεκρῶν, πολλοί βλέποντας τό παράδοξο θαῦμα πίστευαν στόν Χριστό. Διά τοῦτο καί ἡ Συναγωγή τῶν Ἰουδαίων ἀποφάσισαν νά φονεύσουν ὄχι μόνον τόν Χριστό ἀλλά καί τόν Λάζαρο. Ἀναχωρεῖ λοιπόν ὁ Ἰησοῦς ἀπ᾿ τή μέση δίδοντας τόπο στήν κακία. Ἔπειτα, καθώς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἕξι ἡμέρες πρίν τό Πάσχα ἦλθε στήν Βηθανία, ὅπου ἦταν ὁ Λάζαρος ὁ πεθαμένος, τόν ὁποῖο ἀνέστησε ἐκ τῶν νεκρῶν¹. Ἐκεῖ τοῦ ἔκαμαν δεῖπνο, καί ἡ μέν Μάρθα ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου ὑπηρετοῦσε, ἡ δέ Μαρία ἡ ἄλλη του ἀδελφή, ἄλειψε μέ τό πολύτιμο μῦρο τά τίμια πόδια Του καί μέ τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς της τά ἀποσπόγγισε.
Καί τήν ἄλλη μέρα² ἔστειλε δύο μαθητές του καί τοῦ ἔφεραν τήν ὄνο καί τόν πῶλο, πάνω στόν ὁποῖο κάθισε Αὐτός πού ἔχει θρόνο τόν οὐρανό καί ὑποπόδιο τήν γῆ. Κι᾿ ἔτσι καθισμένος εἰσερχόταν στά Ἱεροσόλυμα καί τά πλήθη τῶν Ἑβραίων ἔστρωναν κατά γῆς τά φορέματά τους στόν δρόμο καί κόβοντας κλαδιά ἐλαιῶν καί φοινίκων, ἄλλα ἔρριχναν στή μέση τοῦ δρόμου, κι᾿ ἄλλα βαστῶντας στά χέρια ἔκραζαν πρός αὐτόν: Ὡσαννά τῷ Υἱῷ Δαβίδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ³.

Καί τοῦτον τόν ὕμνο ἔλεγαν ἀκόμα καί τά μικρά παιδιά τά βυζανιάρικα, παρακινούμενα ἀπ᾿ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καθώς προφήτευσε ὁ Προφητάναξ Δαβίδ, λέγοντας: «Ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον»⁴. Βαΐον δέ παρά τῶν Ἑβραίων λέγεται ὁ ἁπαλός κλάδος, μέ τά ὁποῖα βαΐα φανέρωσαν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι νικητής τοῦ θανάτου, καθώς ἦταν σύνηθες καί στούς ἔξω νά δέχονται καί νά προπέμπουν τούς νικητές μέ κλαδιφορίες. Φανέρωνε δέ ὁ πῶλος τόν λαό πού προερχόταν ἀπό τά ἔθνη, πάνω στόν ὁποῖο ἀφοῦ κάθισε ὁ Χριστός καί ἀναπαύθηκε, νικητής, τροπαιοῦχος, καί βασιλέας ὅλης τῆς γῆς ἀνακηρύχθηκε.

Περί αὐτῆς τῆς ἑορτῆς καί ὁ προφήτης Ζαχαρίας προεῖπε λέγοντας: Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ Βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι  πραῢς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον, υἱὸν ὑποζυγίου⁵. Καί εἰσερχόμενος ὁ Χριστός στήν Ἱερουσαλήμ, σείσθηκε ὅλη ἡ πόλη, καί οἱ ὄχλοι παρακινημένοι ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς, ἑτοιμαζόντουσαν νά τόν φονεύσουν. Τελικά τούς ξέφυγε, καί πότε μέν κρυβόταν, πότε δέ φαινόταν, καί τούς μιλοῦσε μέ παραβολές.

Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, νικητὰς ἡμᾶς ποίησον τῶν παραλόγων παθῶν· καὶ τὴν σὴν κατὰ τοῦ θανάτου νίκην, τὴν φαιδράν Σου καὶ ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἰδεῖν καταξίωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς!

____________

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Διασκευασμένο φραστικῶς ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου.

____________

1. «Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν…» (Ἰωάν. ιβ΄ 1 καί καθεξῆς).

2. Ἦταν τότε, Κυριακή 18η τοῦ μηνός Μαρτίου.

3. Πρβλ. Ματθ. κα΄ 9, Μάρκ. ια΄ 9, Ἰωάν. ιβ΄ 13.

4. Ψαλμ. η΄ 3, καί Ματθ. κα΄ 16.

5. Τό ἀκριβές χωρίο εἶναι: «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σώζων αὐτός,  πραῢς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον» (Ζαχαρ. θ΄ 9).