Κόσμος vs Χριστιανὸς
Αἱ πρὸς συσχηματισμὸν ἀξιώσεις τοῦ κόσμου
καὶ αἱ ἀντιθέσεις τοῦ Χριστιανοῦ.
«Ἐμπρὸς συσχηματίσθητε» μᾶς κράζουσιν
ἀκόσμως
κι᾿ ἐδῶ ἐρίζουν πάντοτε ὁ Χριστιανὸς
κι᾿ ὁ κόσμος.
Ὁ Κόσμος:
Κοιμήσου καὶ κοιμόμαστε, ᾿ξύπνα γιατὶ ᾿ξυπνᾶμε
γέλα καὶ σὺ ἀφοῦ κι᾿ ἐμεῖς βλέπεις ὅτι γελᾶμε.
Σ᾿ ὅ,τι θαυμάζουμε ἐμεῖς πρέπει καὶ σὺ νὰ χάσκῃς
Ὅπου ἐμεῖς στεκόμαστε πρέπει καὶ σὺ νὰ μένῃς
καὶ ὅπου δὲν συχνάζουμε καὶ σὺ νὰ μὴ διαβαίνῃς.
Κι᾿ ἄν κλάψουμε καμμιὰ φορὰ πρέπει καὶ σὺ νὰ κλάψῃς
γιατὶ ἀλλοιῶς νὰ ζῇς μὲ μᾶς πρέπει εὐθὺς νὰ πάψῃς.
Τέλος τὶ κάνουμε ἐμεῖς κύττα καὶ σὺ νὰ κάνῃς
κι᾿ ὅ,τι εἶσαι ἕνας, μύριοι ἐμεῖς, ποτὲ μὴν τὸ ξεχάνῃς.
Ὁ Χριστιανός:
Σἄν κλαῖτε σεῖς, δὲν κλαίω ᾿γώ, πολλὲς φορὲς καὶ χαίρω
κι᾿ ὅταν γελᾶτε δάκρυα πάντα στὰ μάτια φέρω.
Ἐσεῖς ὅταν κοιμώσαστε ᾿μπορεῖ ᾿γὼ ν᾿ ἀγρυπνάω
κι᾿ ὅταν τὸν ὕπνο ἀφήνετε ἐγὼ στὸν ὕπνο πάω.
Αὐτὰ ποὺ σεῖς θαυμάζετε εἶναι γιὰ μέν᾿ ἀηδία
κι᾿ ὁ ἔπαινός σας ὄνειδος, αἰσχύνη κι᾿ ἀκηδία.
Ξαπλώνεσθε ᾿κεῖ ποὺ γιὰ μὲ εἶν᾿ ἄκανθοι καὶ βάτα
κι᾿ ἐκεῖ ποὺ δὲν πατήσατε εἶν᾿ ἡ δική μου στράτα.
Οἱ λόγοι σας εἶναι γιὰ μὲ γιαγιάδων παραμύθια
κι᾿ οὐδ᾿ ἴχνος ἔχουν μέσα τους ἀπὸ ὀρθὸ κι᾿ ἀλήθεια.
Κεῖ ποὺ φαντάζεσθε αὐγὴ ἐγὼ βλέπω τὸν Ἅδη
καὶ στὴν δικὴ σας τὴν τρυφὴ κόλασι καὶ σκοτάδι.
Ὅπου σεῖς βλέπετ᾿ ἔντρομοι τὴν λήθη καὶ τὸ τέλος
γιὰ μέν᾿ ἀρχίζει τῆς ζωῆς τὸ ὑπερκόσμιο μέλος.
Τὰ πλούτη σας καὶ οἱ τιμές, οἱ δόξες καὶ ἡ φήμη
γιὰ μένα εἶναι τῆς φθορᾶς τὸ δόλωμα κι᾿ ἡ λύμη¹.
Ἡ συντροφιά σας εἶν᾿ σὲ μὲ πλῆξις βαρειὰ κι᾿ ἀνία
κι᾿ ἡ μοναξιὰ μακρυὰ ἀπὸ σᾶς χαρὰ εἶν᾿ οὐρανία.
Ἄν εἶστ᾿ ὅσοι νομίσετε κι᾿ εἶμαι, τάχα τες, ἕνας
τί βγαίνει ἄν στὰ μάτια σας δὲν ἔχῃ φῶς κανένας;
Ἀφοῦ σᾶς ὅλους ὁδηγεῖ ψευδοῦς Πυθίας τρίπους²
θἄστε σ᾿ ἐμὲ κι᾿ ἐγὼ σὲ σᾶς ἀνθρώπινος ἀντίπους³.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ
καλόγερου». Τόμος Α'. 1971. σελ 53.)
1. λύμη: βλάβη, ὅλεθρος
2. τρίπους: τρίποδας
3. ἀντίπους: ἀντίποδας